Waarom ik bijna de zorg verliet – en hoe die twijfel mijn roeping scherper maakte

Er is een moment in vrijwel elke medische loopbaan waarop de vraag opkomt: wil ik dit de rest van mijn leven blijven doen? Voor mij diende dat kantelpunt zich aan op een bloedhete middag op de hartchirurgie, terwijl de pieper onafgebroken afging en de hectiek me volledig opslokte. In dit stuk neem ik je mee in mijn persoonlijke reis – een reis vol twijfel, angst én hernieuwde overtuiging. Ik vertel hoe ik bijna besloot de zorg definitief te verlaten, wat me daarvan weerhield en waarom die ervaring uiteindelijk mijn missie als arts‑ondernemer heeft verdiept.

Het sluipende besef van onbalans

Als coassistent begon ik met een rooskleurige blik: mensen beter maken, levens redden, teamwork in de OK – wat kon er mooier zijn? Maar naarmate de jaren verstreken, merkte ik dat mijn eigen leven steeds meer werd weggeëbd door roosterwijzigingen, nachtdiensten en eindeloze beleidsvergaderingen. De eerste waarschuwing kwam toen ik op de hartchirurgie standaard weken van zestig uur draaide zonder dat iemand daar überhaupt vraagtekens bij zette.

Tijdens een late dienst hoorde ik een senior chirurg bellen met zijn zoontje. Hij beloofde thuis te zijn om een bedtijdverhaaltje voor te lezen. Een kwartier later werd het programma omgegooid vanwege een spoedcasus; ik zag dezelfde chirurg tot diep in de nacht opereren. Het was het soort scène dat normaal gesproken aan mij voorbij zou gaan, maar het beeld van dat teleurgestelde kind bleef me achtervolgen. Was dit de toekomst die ook mij wachtte?

De druppel die de emmer deed overlopen

Niet lang daarna kreeg ik een goedbedoeld advies van een mentor: “Frank, blijf nog een jaar hier, verhuis dan naar Duitsland, pak je opleiding, maak lange dagen, verdien goed geld en leef het goede leven.” Met andere woorden: accepteer dat je privéleven er twintig jaar lang nauwelijks toe doet. Die woorden, bedoeld als vriendelijk carrière‑advies, voelden als een doodvonnis over mijn eigen vrijheid. Het voelde alsof de zorg een deal sloot: lever je ziel in ruil voor status en een riant salaris.

Existentiële twijfel & morele plicht

Op dat moment begon ik ernstig te twijfelen. Ik zag collega’s die hun sociale kring grotendeels bestond uit OK‑assistenten, die hun huwelijk zagen stranden en hun kinderen nauwelijks kenden. Tegelijkertijd voelde ik een diepe morele plicht. Zoals Jordan Peterson stelt: “You have a moral obligation to perform to the best of your ability.” Kon ik het me veroorloven om de zorg vaarwel te zeggen, wetende dat er grote structurele problemen lagen die ik kon helpen oplossen?

Van spreekkamer naar systeemniveau

Ik besloot afstand te nemen en me drie maanden te verdiepen in alternatieven. Ik sprak artsen‑administrators, digital‑health founders en beleidsmakers. Langzaam ontstond het besef dat ik méér impact zou maken als ik zou opereren op systeemniveau in plaats van in één enkele OK. Dat werd het begin van mijn reis als arts‑ondernemer.

De kracht van twijfel

Achteraf zie ik in dat die periode van existentiële twijfel onmisbaar was. Ze dwong me eerlijk te kijken naar mijn waarden: balans, verbinding en lange‑termijn voldoening. Door bijna de zorg te verlaten, vond ik de motivatie om haar juist te verbeteren. Vandaag werk ik via Medio Zorg aan technologie die artsen de autonomie teruggeeft die ze verdienen.

Praktische lessen voor artsen in twijfel

1. Plan tijd voor reflectie. Trek een paar weken of maanden uit voor gesprekken buiten je gebruikelijke bubbel: van beleidsmakers tot start‑ups.

2. Onderzoek hybride rollen. Denk aan consultatie, medische advisering of productontwikkeling; je hoeft je witte jas niet volledig uit te trekken om impact te maken.

3. Houd je ‘waarom’ levend. Schrijf op wat je drijft en toets elke carrièrekeuze aan die kernwaarden.

4. Zoek mentoren buiten het ziekenhuis. Anders krijg je uitsluitend adviezen die passen in het oude paradigma.

Mijn twijfel bleek geen afslag maar een rotonde: ik keerde niet de zorg de rug toe, maar ik nam wél een andere afslag binnen dezelfde sector. Twijfel jij of de zorg nog bij je past? Praat met mij of mijn team, en ontdek hoe jouw expertise op onverwachte manieren kan bijdragen aan een mensgerichtere gezondheidszorg.